مصائب خروج سیدالشهدا علیه‌السلام از مکه
قـصـد کـجا کـرده یـل بـوتـراب؟ خُـود و سـپر بـسـته چرا آفـتـاب؟ کوفه پُر از سـایۀ کین است امام! شوم‌ترین شهر زمین است، امام! زخـم جـفـا بر جگـرت، کوفه زد تــیـغ بـه فــرق پـدرت کـوفـه زد کو همه آن‌ها که تو را خوانده‌اند؟ چـند نـفـر پـشت سـرت مانده‌اند؟ نـامـه نـوشـتـنـد، ولـی بـی‌اسـاس اسـم تـو بُـردنـد، ولـی بـا هـراس لایـق پــیـغــمـبـر خـود نـیـسـتـنـد فکـر سری جز سر خود نیـسـتـند خــاطــر آســوده مــکــدّر مـکـن جـامـۀ احـرام به خـون تـر مکـن خـیـمـه بـچـین از گـذر ایـن بـلا، مـوسـم حـج اسـت چـرا کـربـلا؟ تـیــغ بـرائـت ز کــمــر بـاز کـن فـکـر سـرانجـام و سـرآغـاز کـن اُمّـت خــود را بـه دعــا واگــذار کــار خــدا را بـه خـــدا واگــذار دین تـو سـجّـادۀ بـاز است و بس مرد خـدا، مرد نـماز است و بس شهـر پُر از شـمر، پُر از حـرمله رحــم نــدارنـد بـر ایـن قــافــلــه مصلحت آن است که جان در بری عــذر بـه درگــاه پــیـمـبـر بـری کـوه خـروشـیـد و دهـان باز کرد بــال زد آئـیـنــه و پــرواز کــرد ولـولـه شد، نـورٌ عَـلـی نـور شـد دشت پُر از عطر، پُر از شور شد گــفـت بـبــنــدیــد خـــیـــام مـــرا نـیــزه و شـمـشـیــر و نـیـام مـرا خــم‌شـدۀ بــار نـفــس نــیــســتــم مـرغ زمـیـن‌گـیـر قـفـس نیستم... گـرچه سـرم را به سـر نی کـنـند نـامـۀ تـقــدیــر مــرا طـی کـنـنـد جـان من از غـم بـه لـب آیـد اگر لـشـکــر شـام و حـلـب آیــد اگـر گـر بـنــشـانـم بـه دل ایـن داغ را یـکـسـره پـرپـر کـنـم این بـاغ را این هـمـه ارزانی لبـخـنـد دوست خیمه و خیل و زن و فرزندم اوست اوست که در خون من افتاده است در دل مـجـنـون من افـتـاده است روز و شـبم، مِهر و مَـهَم او شده مـاه شـب چـهـاردهـم او شــده... می‌روم این راه که بی‌راهه نیست غصّه‌ام این کودک شیرخواره نیست داغ کـبــود دل زهــراســت ایــن فـرق ترک خـوردۀ مـولاست این لحـظـۀ قـنـداقـه بغـل کردن است وقتِ به تکـلیف عمل کردن است وقت ز خون تر شدن است الوداع لحـظـۀ پـرپـر شـدن است الوداع |